Şirketler, koronavirüs krizinin yükünü işçilere kaydırıyor.

Salgın başlamadan önce bile, global moda markaları yoksulluk maaşı ödeyerek işçileri ailelerini beslemek için mücadele etmeye zorluyordu. Şimdi, birçok işçisi bir sonraki maaş çekini ne zaman alacaklarını, ne kadar olacağını veya ufukta bir işten çıkarma olup olmadığını bilmiyor.

İş kanunlarına yönelik saldırılar, sendikalı fabrikaları hedef alan kapatma eylemleri ve markaların insan hakları durum tespitindeki başarısızlıkları, işçi koruma çalışmalarını sistematik olarak baltaladı ve hazır giyim tedarik zincirindeki işçileri son derece savunmasız bıraktı. Markalar, perakendeciler ve e-ticaret siteleri karlarını en yüksek seviyeye taşımak için, giyim ürünlerini yoksulluk düzeyinde asgari ücret ve asgari sosyal korumaya sahip ülkelerden tedarik etmeyi seçti. Bu kriz süresince, işçileri şirketlerin yükünü omuzlarına almaya zorlamak yerine, yapmış oldukları seçimin finansal sonuçlarına katlanmaları gerekmektedir.

Sosyal sorumluluk sahibi olduğunu iddia eden markalar, giysilerini üreten hazır giyim işçilerini yüzüstü bıraktı. Karantina sürecinde fabrikaları kapandığında, milyonlarca işçi haber verilmeksizin ve çok az ücretle veya hiç ödeme yapılmadan evlerine gönderildi. Kalıcı olarak işini kaybeden çoğu işçinin hala kıdem tazminatı alacağı var. Hala işi olan bazı işçiler daha düşük ücretleri kabul etmeye bile zorlanıyor.

Markalar onlarca yıldır giysilerini üreten işçilere düşük ödeme yaptığından, hazır giyim işçileri pandeminin bedelini ödemekte en çok zorlananlar arasındadır. Markalar, pandemi süresince işçilerin tam ücret almalarını ve işlerini kaybetmeleri durumunda tazminat almalarını sağlamalı ve işçilerin örgütlenme ve toplu pazarlık haklarını korumalıdır.